Fazy uzależnienia od hazardu

Patologiczny hazard

Rozwój uzależnienia od hazardu rozpoczyna się całkiem niewinnie. Nie każdy kto zaczyna uprawiać hazard uzależnia się. Żeby rozpoznać  zaburzenie, jakim jest patologiczny hazard muszą wystąpić konkretne objawy.

Na dzień dzisiejszy w Polsce, przy diagnozowaniu patologicznego hazardu, posługujemy się Międzynarodową Klasyfikacją Chorób Psychicznych  ICD-10 stworzoną w 1998 roku przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Według Światowej Organizacji Zdrowia patologiczny hazard zalicza się do kategorii zaburzeń nawyków i popędów (impulsów) i definiowany jest jako „zaburzenie polegające na często powtarzającym się uprawianiu hazardu, który przeważa w życiu człowieka ze szkodą dla wartości i zobowiązań społecznych, zawodowych, materialnych i rodzinnych”.

Uzależnienie od hazardu, podobnie jak uzależnienie od alkoholu jest chorobą postępującą i dynamiczną. Im wcześniej hazardzista rozpocznie grać, tym bardziej narażony jest na szkodliwe skutki hazardu.

Jak to się dzieje, że wiele ludzi gra dla zabawy, a niektórzy z nich stają się nałogowymi graczami? Odpowiedz na to pytanie uzyskać możemy analizując kolejne fazy uzależnienia od hazardu.

W której fazie uzależnienia się znajdujesz?

• FAZA WYGRANYCH/ZWYCIĘSTW
  Charakterystyczne jest podejmowanie sporadycznego, okazjonalnego grania. Myśl o wygranej bardzo pobudza, a to z kolei nakłania do obstawiania coraz wyższych zakładów i częstszych gier. Niewielkie kwoty od czasu do czasu przeznaczane na hazard są traktowane jako wydatki na relaks. Duże wygrane powodują, że u niektórych zmienia się diametralnie podejście do hazard. Powtarzające się wygrane powodują u gracza coraz silniejsze pobudzenie (tętno gracza wzrasta wraz z podejściem do stołu w kasynie o 81 uderzeń na minutę). Gracz w nad optymistyczny sposób usilnie wierzy w swoją wygraną, że zawsze będzie górą. Gdy uda mu się osiągnąć wielką wygraną dąży do jej powtórzenia, co związane jest z graniem za coraz to większe kwoty. Gracz uspakaja rodzinę, przyjaciół, bliskich, że jest to dla nich dodatkowe źródło dochodu, że nie tracą pieniędzy.
  W tej fazie elementem uzależniającym staje się napięcie związane z graniem oraz specyficzne „poczucie kontroli i mocy” związane z pokonaniem maszyny, systemu czy zasad prawdopodobieństwa.
• FAZA STRAT
  Grający stawia coraz większe zakłady w nadziei, że więcej wygra , natomiast powoduje to coraz większe straty. Gracz próbując pozyskać fin duszę na grę, żeby się odegrać pożycza pieniądze często z nielegalnych źródeł.  Sporadyczne wygrane przeznaczane są na spłatę długów. Hazardzista unika wierzycieli i wierzy, że wkrótce nastąpi kolejna  wielka wygra. Gracz poświęca znaczną ilość czasu na uprawianie hazardu i zdobywanie pieniędzy, non stop koncentruje się na rozmyślaniu o sposobach gry, strategiach, zamienianiu jednej formy gry na inną, np. rezygnuje z puszczania zakładów bukmacherskich w zamian za przebywanie w kasynach i zakładach pełnych automatów.  Gra odbywa się kosztem pracy i domu. Coraz częściej okłamuje rodzinę i znajomych, zaczyna ukrywać swoje uzależnienie.  Bardzo mało czasu poświęca rodzinie, bliscy ukrywają przed nim pieniądze, wartościowe przedmioty i cały czas go kontrolują. Relacje interpersonalne gracza ulegają dużemu pogorszeniu ze względu na poświęcanie z jego strony znacznej ilości czasu na grę i zdobywanie pieniędzy. Znajomi stronią od kontaktów, ponieważ będąc razem gracz cały czas koncentruje się na grze, automatach, opowiada, każdy inny temat nie związany z grą go nudzi. Po przegranych jest agresywny więc nikt nie ma ochoty z nim przebywać.
• FAZA DESPERACJI
  Gracz doświadcza silnych negatywnych konsekwencji grania w postaci izolacji od rodziny, przyjaciół, problemy zawodowe lub utrata pracy. Nasila się poziom doświadczanego stresu związanego z naciskami wierzycieli. W desperacji zdobycia pieniędzy możliwe zaangażowanie się w działania przestępcze takie jak: okradanie dalszej rodzin, przyjaciół, znajomych, wyłudzenia kredytowe. Charakterystycznymi objawami tej fazy jest psychiczne wyczerpanie, wyrzuty sumienia, poczucie winy, bezradność i desperacja. Desperacja wiąże się też z niepowodzeniami spłacania długów i wikłania najbliższych w jego uzależnienie poprzez angażowanie ich w spłatę długów, przekonując ich, że gdy tylko zwrócą pieniądze dłużnikom on/ona przestanie grać. Zrozpaczona rodzina często w to wierząc zapożycza się by spłacić długi lecz to nie pomaga, hazardzista gra dalej co skutkuje jeszcze większym pogrążeniem się hazardzisty i jego najbliższych.
• FAZA UTRATY NADZIEI
  Hazardzista odczuwa utratę wiary w możliwość wyjścia z sytuacji, w jakiej się znalazł. Często mogą wystąpić  myśli i próby samobójcze oraz nadużywanie alkoholu lub innych substancji psychoaktywnych. Gracz ma cztery drogi wyjścia: przestępczość i więzienie, samobójstwo lub śmierć z ręki wierzycieli, ucieczka w inne uzależnienie lub zwrócenie się po profesjonalną pomoc.